Coman
Wie ik ben
Mijn naam is Cor Nagtegaal. Ik ben geboren in Utrecht, in het rivierenwijk, tijdens de oorlog, in 1943. Het toenmalige rivierenwijk is nu grotendeels afgebroken en bijna volledig opnieuw opgebouwd, zodat er van mijn ouderlijk huis in de Eemstraat niets meer terug te vinden is. Na de middelbare school in Utecht, ben ik in de handel terecht gekomen, als verkoper in woningtextiel, welk werk ik jarenlang heb gedaan. Door rugproblemen heb ik het ‘verkoper zijn’ in de woninginrichting op moeten opgeven en ben in de verkoop van elektronica begonnen, bij de toenmalige firma ‘kontakt’ in de Lange Viestraat. Het moeten staan de hele dag was toch een te zware belasting en zodoende ben ik overgestapt naar administratieve werkzaamheden bij het Sint Antonius ziekenhuis, eerst in het magazijn, later bij de afdeling inkoop, waar ik met veel plezier ben blijven werken tot aan mijn pensionering.
Waarom ik ben gaan schrijven
Eigenlijk moet de vraag zijn: waarom ben ik zo laat, pas na mijn pensionering, gaan schrijven? Ik denk grotendeels door gemakzucht. Ik vertelde altijd al graag verhalen; waarschijnlijk overgehouden uit mijn verkoperstijdperk.
Ik las graag, en regelmatig verschenen er van mijn geliefde auteurs nieuwe boeken op de markt, totdat deze helaas zijn overleden. Dat was voor mij het tijdstip om die drang tot vertellen om te zetten in het gaan schrijven. Door te schrijven kun je alle zaken naar je hand zetten, je kunt personages creëren en hun een karakter geven, omstandigheden maken en die personages datgene laten doen en denken wat nodig is voor het verhaal. Het heeft enige tijd geduurd voor ik de juiste hoofdpersonen Mijn boeken zijn misdaadromans geworden, deels om de zo vaak gesmade politiemensen nu ook eens van de andere kant te laten zien, als gewone mensen, net als U of ik, met hun problemen, hun zorgen, maar vooral met de liefde voor hun beroep. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vooral de menselijke factor op de eerste plaats is terecht gekomen, boven die soms wat starre politieman.
Mijn manier van werken
Je begint met een simpel idee, een inval, een gedachte, vaak afkomstig uit lopende alledaagse gebeurtenissen die de krant of het journaal weten te halen, dat is het vertrekpunt, in welke periode meestal ook gelijk de titel van het boek ontstaat. Dan komt eigenlijk het moeilijkste, maar wel leukste deel, de personen voor het verhaal moeten worden ingevuld en de omstandigheden aangepast, zodanig dat de personen uit het oorspronkelijke gebeuren voor de lezer vervangen kunnen worden door mijn personages en de daarbij behorende omstandigheden. Bij het begin van het boek weet zelfs ik niet wat er precies allemaal gaat gebeuren in het verhaal, het lijkt wel of mijn personen binnen dat verhaal een eigen leven beginnen te leiden en mij hun geschiedenis vertellen.
Misschien in tegenstelling tot vele schrijvers werk ik slechts aan een boek tegelijk. De ideeën voor volgende boeken worden wel vast genoteerd, maar blijven rusten totdat dat boek aan de beurt is om geschreven te worden, waarbij dan nog vaak aanvullingen of wijzigingen ontstaan. Door deze manier van werken kan ik, volgens mij, zelf eveneens het beste volledig genieten van het groeien van het verhaal.
Mijn schrijftip
Misschien is de beste tip die ik kan geven, om niet te proberen andere, bekende, schrijvers te imiteren. Probeer het op je eigen manier te doen, met je eigen woorden, al kan het soms wel even duren voor jouw manier van schrijven bij de lezers weerklank vindt.
