Ineke Lautenbach

Wie ik ben

Bij mijn geboorte in 1957 in Groningen kreeg ik de naam Ineke Lautenbach. In de stad ben ik opgegroeid, naar school geweest en heb ik mijn eerste werkervaring opgedaan. Rond mijn dertigste ben ik vertrokken en na wat omzwervingen in Nieuwegein terecht gekomen. Hier woon ik inmiddels bijna even lang als ik in Groningen heb gewoond en ik wil hier niet meer weg.
Ik schrijf proza en poëzie, om te zeggen en te zingen, fictie en non-fictie, religieus en seculier. Om mijn werk te kunnen publiceren ben ik uitgever geworden. Naast mijn eigen werk geef ik boeken uit voor de (internationale) christelijke homo beweging en wat er verder op mijn pad komt.

Waarom ik ben gaan schrijven

Ik schrijf al van jongs af aan en ga daar waarschijnlijk mee door zolang ik een pen kan vasthouden. Het is mijn manier om creatief te zijn en om dingen te verwerken. Het creatieve deel is bedoeld voor publicatie, de rest is voor mijzelf.
Schrijven is voor mij de manier om mijn mening onder woorden te brengen en met anderen te delen. Niet zozeer om anderen te overtuigen, maar om mensen aan het denken te zetten over hun eigen opvattingen. Dat kan betekenen dat iemand van mening verandert of juist gesterkt wordt in de eigen mening. Beide uitkomsten vind ik prima!
Maar schrijven is vooral verhalen vertellen. Daarvoor heb ik heel veel ideeën in mijn hoofd, onder meer vanuit mijn stamboomonderzoek en geïnspireerd door workshops op Buitenkunst in Drenthe, waar ik veel ben geweest. Bij leven en welzijn gaat dat in de toekomst zeker nog meer verhalen en boeken opleveren!

Mijn manier van werken

Er zitten heel veel ideeën in mijn hoofd voor verhalen. Ze komen overal vandaan: uit wat ik lees, mee maak, muziek die ik hoor.
Af en toe is er een aanleiding om iets bij de kop te pakken. Dan suddert dat een poosje in de vorm van korte aantekeningen en eerste opzetten, die vervolgens verder in mijn achterhoofd doorbroeien. Er komt een moment dat ik ga zitten om het uit te werken. Heel vaak doe ik dat met pen en papier. Meestal komt er in één keer een verhaal uit.
In die eerste versie ga ik een dag later zitten schrappen en verbeteren. Soms veel, vaak zijn het vooral kleine puntjes: een tikfout verbeteren, een stijlaanpassing, een andere formulering. Dan pas gaat het de computer in. 
Een uitdraai is vaak aanleiding voor aanpassingen. Afhankelijk van de omvang en van de tijd die ik heb gaat dit een poosje door. Totdat ik tevreden ben en het aan anderen laat lezen. Ook dat leidt natuurlijk tot een aantal aanpassingen.
Het blijft moeilijk om een punt te zetten: iedere keer opnieuw lezen leidt tot nieuwe ideeën. Als er geen deadline van buiten is stel ik die daarom zelf.

Mijn schrijftip

Laat je werk aan anderen lezen!
Eén van mijn eerste liedteksten, die ik geschreven had op een bestaande melodie, heb ik bewust aan een aantal mensen voorgelegd. De reacties waren divers. Iemand reageerde: ‘wat mooi!’, een ander vond het rijmelarij en ver onder de maat. Iemand vond de combinatie van melodie en tekst een vondst uit duizenden, een ander snapte niet hoe ik deze tekst bij deze melodie had kunnen schrijven. Hoewel het heel leerzaam was om te ontdekken hoe groot de verschillen in oordeel kunnen zijn, kwam ik met deze reacties niet veel verder.
Gelukkig waren er ook reacties waar ik wel mee aan de slag kon: over de aansluiting van tekst en melodie, vragen om uitleg over bepaalde zinsneden, suggesties voor het gebruik van andere woorden.
Ik heb aanpassingen doorgevoerd en suggesties naast me neer gelegd. Over alles heb ik nagedacht. Het heeft me geholpen om een tekst te maken waar ik achter kon staan.
Ik leg regelmatig teksten aan anderen voor en lees andersom voor anderen die schrijven. Zo helpen we elkaar om nog betere stukken af te leveren!

Mijn boeken

• De uitdaging
• Herinnering