Annelien Goote
Wie ik ben
Ik ben Annelien Goote, geboren in Den Haag op 31 augustus 1936.
Waarom ik ben gaan schrijven
Ik ben al heel lang geleden gaan schrijven. Voor het eerst in 1967. Ik was toen getrouwd met een verslaggever en ik kreeg op een zeker moment de vraag of ik voor zijn krant – het Nieuw Utrechts Dagblad – een winkelrubriek wilde maken. Dat werd al snel in de zaterdagkrant een hele pagina met Utrechtse winkelnieuwtjes.
Van het een kwam het ander en ik werd freelance modeverslaggeefster. Ook richtte ik een bedrijfje op voor het verzamelen van voetbaluitslagen.
In 1975 ging ik voor Groot Utrecht een winkelrubriek maken en in 1980 heb ik vast werk gezocht in de journalistiek.
Ik werd bij VNU uiteindelijk hoofdredacteur van het royalty tijdschrift Vorsten en daarna chefredacteur van Mensen (van Nu).
In 1990 begon ik een eigen tekst- en pr.bureau. Mijn eerste opdracht: 6 boeken over de Oranjes (Lekturama). Ik maakte ook 6 jaar lang (productie en teksten) het jaarboek voor De Zilveren Camera.
Mijn laatste boek Bloembollen à la Carte kwam tot stand omdat een van mijn zusjes vroeg of ik eens iets op papier wilde zetten over de oorlogsjaren die zij niet en ik wel had meegemaakt. Mijn kleinzoon Tom (hij was toen 10 jaar), een nieuwsgierig kind met een scherp verstand, wilde ook van alles over de oorlog weten. Ik was overigens bepaald geen expert op dat gebied. Ik was 3 toen de oorlog uitbrak, maar ik heb altijd wel een levendige belangstelling voor geschiedenis gehad.
Ik ben ervoor gaan zitten. Niet met de bedoeling een boek te schrijven, maar het kreeg me te pakken. Na een kleine drie jaar research en schrijven kwam mijn boek begin dit jaar uit. Ik sloeg het aanbod van uitgeverij Aspekt af omdat ik me niet helemaal kon vinden in het contract en gaf het zelf uit bij Brave New Books.
Mijn manier van werken
Als ik weet wat ik wil zeggen, schrijf ik snel. Ik herlees de volgende dag wat ik heb geschreven en breng correcties aan. Ik probeer ‘economisch’ te schrijven. Geen onnodige uitwijdingen, geen franjes. Geen moeilijke woorden. Ik kom nu eenmaal uit de journalistiek. Dat is ook de reden dat ik in mijn boek teksten die het lopende menselijke verhaal vertragen als cursiefjes heb opgenomen. Take it or leave it. Zo kreeg ik twee boeken in een: de geschiedenis van Sara en Jan en een eenvoudig geschiedenisboek (voor jongeren als Tom, want ze weten te weinig van geschiedenis).
Mijn schrijftip
Als ik iemand tips zou moeten geven om te gaan schrijven, zou ik zeggen: Schrijf zoveel mogelijk en lees aan een stuk door. Kijk uiterst kritisch naar je eigen werk en naar dat van anderen.
Voor schrijven heb je eerder ijver dan talent nodig. Grote schrijvers, verhalenvertellers, woordkunstenaars zijn er niet zo veel. Wel veel schrijvers wiens werk het waard is om gelezen te worden.
