Anke Verbraak


Wie ik ben

Mijn naam is Anke Verbraak. Ik ben geboren in Roosendaal, heb gestudeerd in Tilburg en woon inmiddels ruim 25 jaar in Nieuwegein, samen met mijn partner en onze twee zonen. Ik ben van Nieuwegein gaan houden en zie me zelf niet zo snel meer verhuizen.

In het dagelijks leven werk ik sinds november 2021 als hr-adviseur bij stichting de Tussenvoorziening, een organisatie die zich richt op de opvang en begeleiding van (dreigend) dak- en thuislozen. Toen ik nog studeerde, zei ik dat ik drie dingen heel graag wilde: werken als personeelsadviseur, werken bij een vakbond en schrijven. De eerste twee kon ik al afvinken. Schrijven deed ik mijn hele leven al, maar een boek uitgeven… Dat was wel altijd mijn grootste droom. ‘Water en wolfskers’, mijn eerste roman, is in november 2020 uitgekomen. Mei 2022 is mijn tweede roman verschenen: ‘Wat weet men van een leven?


Waarom ik ben gaan schrijven

Op de lagere school las ik een boek – ik denk over de Noorse mythologie, want mijn hoofdpersoon heette Edda – en dat ben ik in een eigen verhaal gaan navertellen. Ik weet nog dat ik elke minuut die ik over had schreef aan mijn verhaal. Soms maakten klasgenootjes er een tekening bij. Ze vonden het machtig interessant. Mijn ouders hebben dat schrijfblok jarenlang bewaard en natuurlijk was ik zo stom om het in een vlaag van opruimwoede weg te gooien.

Vanaf die tijd schrijf ik. Mijn middelbare schooltijd vond ik niet zo leuk, maar ging me wel makkelijk af, zodat ik genoeg tijd overhield om te schrijven. Altijd fictie en het rolde zo vanuit mijn hoofd op het papier. Ook tijdens mijn studie werkte ik gestaag door aan mijn verhalen, stiekem dromend dat mijn werk ooit uitgegeven zou worden. De stroom droogde op toen ik ging werken en er blijkbaar te weinig ruimte in mijn hoofd was om verhalen te vertellen. Maar het verlangen om te schrijven bleef, continue. Tot ik besloot dat ik er nu echt werk van ging maken en cursussen begon te volgen. Handvatten kreeg en mijn schrijfwerk ook serieuzer begon te nemen. Niet langer hobby, nee… Het gaat veel dieper dan dat! Schrijven is voor mij een manier van zijn, een levensbehoefte.


Mijn manier van werken

De verhalen liggen op straat. Of ik lees ze in de krant. Vaak heb ik maar een klein aanknopingspunt nodig om er een heel eigen draai aan te geven. Op mijn website staat het verhaal ‘Samarita’. Dat is ontstaan toen ik een oude man met een rollator zijn tuin zag besproeien. ‘Zoektocht naar Agnes’ vond zijn oorsprong in de krant. ‘Water en wolfskers’ ontsproot aan mijn brein toen ik langs het Amsterdam-Rijnkanaal fietste en aan de overkant een paar huizen zag staan.

Het liefst bedenk ik eerst het verhaal in mijn hoofd: wat wil ik gaan vertellen, wie zijn mijn personages, hoe zien ze eruit, hoe gedragen ze zich? Vaak gebeurt dat terwijl ik wandel. Ik zeg weleens gekscherend – wanneer mensen me vragen of ik het niet saai vind om in mijn eentje te lopen – dat ik genoeg gezelschap om me heen heb.

Het moment van starten vind ik het moeilijkst. Hoe krijg ik het verhaal dat ik in mijn hoofd heb zitten goed op papier? Ik heb een aantal schrijfcursussen gevolgd om de techniek onder de knie te krijgen en dat helpt enorm, maar toch blijft het omzetten van hoofd naar letters een lastige. Als het me lukt, sluit ik me een weekje op in een vakantiehuisje om de eerste meters te kunnen maken. Als die eenmaal staan, lukt het wel om verder te schrijven. Tussendoor schrijf ik korte verhalen en blogs. Op die manier blijf ik toch lekker aan de gang.


Mijn schrijftip

Begin gewoon met schrijven. Vertel je verhaal! Lees ook veel, ervaar hoe anderen het doen. Schrijfboeken zijn ook altijd fijn, bijvoorbeeld die van Jan Brokken. Ik heb veel gehad aan de schrijfcursussen van Utrechts Centrum voor de Kunsten (UCK) en de Schrijversacademie, maar er zijn er nog veel meer. Schrijvenonline.org is ook een hele fijne site om kennis op te doen.

Wat ook handig is als je meer wilt doen met schrijven: doe mee aan schrijfwedstrijden. Het zorgt ervoor dat je af en toe een verhaal oplevert, het het levert je naamsbekendheid op wanneer je bij een uitgeverij aanklopt én het is gewoon ontzettend leuk en eervol wanneer jouw verhaal uitgekozen wordt.

Laat je verhaal ook lezen door iemand die in staat is er kritisch naar te kijken. De feedback die je krijgt is zo waardevol, dat helpt je verhaal alleen maar verder vooruit.

Mijn belangrijkste tip: blijf het vooral leuk vinden!!


Mijn boeken